دالو منیژه ها را دریابید!
انتشار گزارش پیر زن تنهای اندیکایی که "دالو منیژه" نام دارد و بعلت از کارافتادگی پاهایش، با دست هایش راه می رود، مشت نمونه ای از خروارها محرومیت و مظلومیت و تنهایی است که در همسایگی ما مهر سکوت بر زبان دوخته اند.
دالو منیژه را حدودا 6 سال قبل زمانیکه در مسجدسلیمان مشغول کار بودم هم دیده بودم. باور کنید این پیرزن به قدری مهربان و بامحبت رفتار می کند که گویی اصلا هیچ مشکلی ندارد، خب بحمدلله با همت موسسه خیریه انصارالمهدی(عج) وکمک های مردمی اوضاع منزل دالو منیژه کمی روبه راه شد اما سوال من اینجاست، چه کسی از آمار پیرزن های مستمندی که در اتاق های مخروبه به تنهایی زندگی می کنند با خبر است؟
خاطرم هست روزی یک خانم به دفترمان مراجعه کرد و دغدغه تشییع جنازه اش را داشت! می گفت تنهای تنهایم و می ترسم که در خانه جان دهم و کسی متوجه مرگ من نشود و برای دفن و تشییع جنازه ام کسی اقدام نکند!
برخی از ماها با شنیدن این حرفها سریعا یقه کمیته امداد را میگیریم و با چهره ای حق به جانب می گوییم «پس کمیته امداد چه کاره است؟!!» این که کمیته امداد به وظیفه اش چقدر خوب عمل میکند موضوع بحث من نیست. اما یک تلنگر کوچک دارم و آن هم اینکه باید مراقب باشیم که فردای قیامت قرار نیست رییس کمیته امداد بجای ما پاسخگوی خداوند باشد! هست؟!
ما مردم چقدر به وظیفه خودمان در قبال محرومان و مستمندان عمل می کنیم؟
باز به یاد آوردم خاطره ای از سالهای قبل را... پیرزن تنهایی که در کنار یک منزل مسکونی با مقداری چوب و زباله و فلزات پوسیده و کم ارزش برای خودش یرپناهی درست کرده بود. (تصاویرش را هنوز دارم)
وقتی وارد سرپناهش شدیم اصلا نمی توانستم سرم را بالا بگیرم. بیشتر شبیه محل نگهداری یک حیوان بود تا یک زن مسلمان (از اینکه با صراحت می گم مرا ببخشید)
خب اتفاقا در آن مورد وقتی با کمیته امداد موضوع را مطرح کردند درخصوص ساخت یک منزل کوچک برایش اقدام کردند، اما ما چقدر به مسئولیت مان عمل کرده ایم؟! لطفا بدنبال مقصر نباشید...
این یک واقعیت است، استان ما بسیاری محروم و مستمند را در خود جای داده که اکثرا آبرومندانه و در یک سکوت غم بار زندگی شان را سپری می کنند، "ما" چه کرده ایم...؟!
